Μεσσηνία

Εκεί όπου τσιμπούν οι αστρίτες
τις μαρμαρυγές
για να συρίζουν λάμποντας
φιδίσιοι έρωτες,
κι ο ήλιος σαν αλήτης κίτρινος
ρίχνει στυλίτες κότσυφες
στο καλαμιού το μπόι,
κι όπου μπροστά η Όστρια
και πίσω οι Κοπελιές
κυνηγούν το ξανθό τυλιγάδι
από τα αποχτενίδια της Σελήνης,
βρίσκεται τόπος άχραντος
με κρυσταλλένιες βρύσες.

Εκεί όπου στηρίζονται
οι οροφές του ουρανού
στης λεύκας τα φυλλερά
ακροδάχτυλα
και απ΄ της νεφέλης τα φυρά,
τινάζεται αψύς ο κεραυνός
να ναυπηγήσει τα πλοία
της αιθρίας,
εκεί μαβίζει η γκρέμιση
του νου στις πορφύρες
της δύσης,
για να παίρνει ο θάνατος
του ήλιου το μέγεθος.

Xαίρε αρχαίε δρόμε Eλλήνων
της δυτικής Πελοποννήσου
στη φανερία μιας ιστορίας
μάγισσας
που χιλιοπράσινη σπαράζει
ωμά τα αστέρια.

Xαίρε γη μυθική
που έδεσες τους κάλυκες
του χρόνου να γέρνουν
υπηκόοι των ρόδων
στην πυρίκλοπη μοίρα
του ήλιου σου.

Xαίρε που αυξάνεις την ψυχή μας
στους γαλαζιούς ταράνδους
των ανέμων
να μας σέρνουν από την αυγή
ως τη νύχτα
και από το Mανιάκι ως την Πύλο,
δεμένους σε φωσφορούχα
έλκυθρα.

Εικονική πραγματικότητα

Ο Χρόνος γλιστρά από το παρόν
στο παρελθόν, καταπίνοντας μέλλον.

Κοιτάζοντας το είδωλό μας στον καθρέφτη,
αντικρύζουμε την εικόνα μας κατά τι, πριν.
Το πρόσωπό μας έχει ωστόσο γλιστρήσει
στο παρελθόν.

Η ζωή μας δεν είναι παρά μια εικονική
πραγματικότητα.

Καθώς κυνηγάμε την ουρά του υπαρκτικού γεγονότος,
η ύπαρξή μας έχει αποδράσει ήδη στο επόμενο
μικροδευτερόλεπτο.

(Εμπνευσμένο από το κείμενο
"περι ταχύτητος" του Jimis Keple)

Κάτι...

Εεεε.... εσείς των θαλασσών
ιδιοκτήτες και των ουρανών
βιγλάτορες...
Μήπως διακρίνετε πέρα βαθιά
στον παρελθόντα χρόνο,
εκεί στις καστροπολιτείες
της Τροίας ...κάτι να σέρνεται
σαν ΄Εμπουσα καταστροφής;

Μπα … τάχα μού φαίνεται
κακό να σείεται στη σκιά του πάλαι.
Συσκοτισμένο το μυαλό μου
ίσως θα ΄ναι.
Κάτι το στραγγαλίζει τελευταίως.
Κάτι σα σύρμα μες στο νου μου
περισφίγγει το Αιγαίο…
μοιάζει σε σύνορο κι σκέψη μου
παρανοεί.

Φτύνω, ξερνώ τις αφηγήσεις
πλέον.
Σύγχιση της δικαιοσύνης
τόσες δόλιες προσμετρήσεις
των χαμένων...
Μετρώ τις πέντε αισθήσεις
μα η έκτη μού διαφεύγει
και παραληρεί...

-Μη κλαις Ποέτρια. Ναι τη χώρα σου
ζητάνε... μα  τρελή δεν είσαι.
-Η ανθρωπότητα είναι μολυσμένη
είναι λεπρή!

Η Θύμιση

Μες στη σιγή καταρρέουν
τα ιδρύματα του λόγου.

Μα ό,τι πονά ,
στις φλέβες αναδεύεται
και στα παλιά τραγούδια
αναβιώνει,
στα εμπυρεία των σπαραγμών
που οι σαλαμάνδρες των ψιθύρων
σπιθώσαν φθόγγους
με τη χόβολη των ασημιών.

Έρπουν φλεγμαίες οπτασίες
στις ρωγμές του κάποτε .
Μορφές ανάβουν βλέφαρα
κι από τα δόντια φτύνουν,
καρπούς φωτιάς που τρίζουν
λέξεις ψημένες με τη χόβολη
των αστεριών.

Κυκλόθεν θιασώτες
ωμό το αίμα κοινωνούν.
Κι όπως γκρεκόκρουστα
ταμπούρλα ξεφρενιάζουν,
στων τραγωδέων μύθων
τα βακχεύματα,
ηχούν στ’ αμόνι των καιρών
τρίμματα των μαρμαρυγών.

Κροτιά του ΄Ηφαιστου σφυγμός
στον έβενο χτυπά το φως
κι ο εξαδάκτυλος ειρμός
φωτοδονεί γλωσσορροές
κι ενέργειες ουρανόλαλες
φυσούν μπαμπάκια πούπουλα
και φράσεις πεταλούδες.

Kι η γλώσσα ελλήνεια μαίνεται
σαν κόμπρα καταστόλιστη
με βότρυ και κισσό
στης αμπελόλαγνης λατρείας
τα δρώμενα.

Ωσάν θεσπέσια ορχηστρίδα
από τη στάχτη ανατινάζεται,
μαγεύοντας με υπερκόσμιες
μουσικές,
το κουφό πλοίο των αιώνων.

Μερικοί τρόποι

Να ζεις απλά όπως αναπνέεις
κι όπως ερωτεύεσαι.

Να σκίζεσαι στο μαύρο
και στο κόκκινο
σπάζοντας τα εσχατικά όρια.


Όπου βλέπεις ευτυχισμένους
να θυμάσαι
πως ... η κόλαση υπάρχει
από τότε που ανακαλύφθηκε
ο παράδεισος.

Να λες όχι στις καλοσύνες
γιατί  είναι οι μυστηριώδεις
απολαύσεις της κακότητας...

Όπου θωρείς πληγωμένους
να αναλογίζεσαι πως ... ο διάβολος
δεν καταδικάζει  σε εγκαύματα
διότι είναι ανύπαρκτος.

Αυτό το κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος,
κατ΄ εντολήν του  πανθυπάρχοντος
Θεού του.

Να στοχάζεσαι πως η ματαιότητα
λάμπει μόνο γι αυτούς
που δεν υποφέρουν από το βάρος
της ιδιοκτησίας.

Να επιμένεις  πως ... η τρέλα
δεν είναι τρέλα
αλλά της λογικής η τρομαχτική
γοητεία.

Να αναγνωρίζεις πως η ντροπή
δεν είναι ντροπή,
αλλά  το γέννημα της αρετής

Μη φοβηθείς τους σκληρούς
δρόμους.
Αν φοβηθείς ... δεν θα σε φάνε
τα αγρίμια,
αλλά οι φιλήσυχοι πολίτες
στα καλά καθούμενα!

Οι αόρατοι άγγελοι, τα νετρίνο

Eνώ η τέχνη περιπλέκει την κοσμική
απλότητα,
η επιστήμη απλουστεύει την κοσμική
πολυπλοκότητα.

Ωστόσο η ίδια η συνείδηση που επεξεργάζεται
αυτές τις έννοιες,
δεν είναι παρά μια χωροχρονική διάταξη αφάνταστης
πολυπλοκότητας.

Τούτη η κορυφαία φυσιοδύφις παρεισφρέει στη γνώση
της πρώτης αρχής όλων των κοσμικών σημείων.

Η ιστορία του σύμπαντος έχει σημείο εκκίνησης
την αρχή του χρόνου που ορίζεται ως Μεγάλη Εκρηξη.
Tότε άνοιξε σα φλογερή τουλίπα η κοσμική μήτρα
του “τίποτα” και ξέβρασε την ύλη και την ενέργεια.

Η ρήξη της υπερσυμμετρίας, οι ηλεκτρικές ροές
και τα σωματίδια ύλης-αντιύλης, εξελίχθηκαν
καταυγάζοντας κόσμο.

Τους αρμούς της απεραντοσύνης τους στήριξαν
τα υλικά σωματίδια.
Τούτες οι πεταλούδες του ελάχιστου ξεπήδησαν
από την ασύλληπτη ενέργεια που απελευθέρωσε
η ρήξη του άπειρα πυκνού και θερμού κοσμικού ωαρίου.

Tα πρώτα συστατικά τους εμφανίστηκαν ακαριαία τη στιγμή
της χωροχρονογέννησης
και ήταν κουάρκς-αντικουάρκς και λεπτόνια-αντιλεπτόνια.

Πριν περάσουν τα πέντε πρώτα λεπτά, οι συγκρούσεις
ύλης-αντιύλης, έληξαν υπέρ της ύλης.

Τα κουάρκς, σμίγοντας ανά τρία, συνέθεσαν υποτυπώδεις
υλικούς κρίκους ύπαρξης. Εξελίχθηκαν συνθέτοντας
τα πρωτόνια και τα νετρόνια που δεσμεύτηκαν αμέσως σε πυρήνες.

Tα λεπτόνια και αντιλεπτόνια έδωσαν τα ελαφρότερα
ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια, ηλεκτρόνια-ποζιτρόνια.
Αλλά και τα σχεδόν άμαζα και ηλεκτρικά ουδέτερα
νετρίνο-αντινετρίνο.

Τη στιγμή της κοσμογένεσης το πλήθος των αθέατων νετρίνο
όρμησε στον κόσμο με ταχύτητα φωτός.
Τα νετρίνο εξακολουθούν να παράγονται κάθε δευτερόλεπτο
στους αστρικούς πυρήνες.

Kατά δισεκατομμύρια σμήνη διαπερνούν τα πάντα αόρατα,
μεταφέροντας την ενέργεια των άστρων.

Aμύθητες ποσότητες καταφθάνουν κάθε στιγμή από τον ήλιο
διαπερνώντας μας αόρατα.
Δημιουργούνται ωστόσο και την ώρα της συντριπτικής έκρηξης
των άστρων μεγάλης μάζας.

Απελευθερώνονται από την αιμορραγική πληγή
των αστρων-γιγάντων όταν τα στραγγαλίζει οριστικά
η βαρύτητα.

Την ύστατη στιγμή, λίγο πριν το θάνατό τους,
τινάζεται από το εσωτερικό τους
το υπερπληθυντικό νετρινικό φαινόμενο.

Κατά τη διάρκεια της αστρικής έκρηξης τα νετρίνο γεννιούνται
ακαριαία μέσα στον παρανοημένο πυρήνα.
Ακριβώς τη στιγμή της τελευταίας ανάσας του αστέρα
για να εκτονώσουν την τεράστια εσωτερική ενέργεια.

Kαθώς κουρελιάζονται τα φρυγανισμένα σπλάχνα του άστρου
και εκσφενδονίζονται στην αβύσσο,
αυτοί οι κλέφτες-άγγελοι των super nova,
παίρνουν στα ράμφη τους το νήμα της σχισμένης
χωροχρονικής κορδέλας
και το ταξιδεύουν ως τις εσχατιές του απείρου.

Tα νετρίνο με σχεδον μηδενική μάζα και μηδενικό ηλεκτρικό
φορτίο, διαπερνούν τα πάντα αθέατα μεταφέροντας το άρωμα
των νεκρών άστρων.

Aν χτίζαμε γύρω από τον πλανήτη ένα μολύβδινο τοίχος
ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων, αυτά θα γλιστρούσαν
πραότατα και εντελώς μαγικά από μέσα του
σαν άυλα φαντάσματα.

Οι αμόλυντοι άγγελοι, τα νετρίνο, ανοίγουν κατά αστρονομικά πλήθη,
κλέβοντας την σπλαχνική ενέργεια του άστρου
σε ποσοστό πάνω από 95%.

Δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη του super nova
αρπάζουν την ψυχή του και τη φυγαδέυουν

Την ώρα που θερμικές όχεντρες δισεκατομμυρίων βαθμών
χυμάνε να αφανίσουν το άστρο, απελευθερώνονται τα νετρίνο.

Ανενόχλητα διαπερνούν τα πάντα κρατώντας στα ράμφη τους
την αλαλιασμένη ύλη του άστρου και φεύγουν
κατα τρισεκατομμύρια προς όλες τις κατευθύνσεις του απείρου.

Την ώρα της μέγιστης σύνθλιψης οι θερμοκρασίες
παραφέρονται διαπράττοντας εξωτικές ασέλγειες,

O Bόλφανγκ Πάουλι το 1930, υποψιαστήκε πρώτος την ύπαρξή τους
και τα προέβλεψε.
Το 1934 ο Eνρίκο Φέρμι τα ονόμασε ουδετερόνια ή νετρίνο.
H ύπαρξή τους επιβεβαιώθηκε το 1956 σε πυρηνικό αντιδραστήρα
από τους αμερικανούς φυσικούς Pέινς και Kάουαν.

Έρωτας αθάνατος

Επειδή ο έρωτας
είναι θνητός
έφιαξα με λέξεις
έναν άγγελο αθάνατο.

Μαδώντας τα φτερά του
ξερίζωνα θάνατο,
φυτεύοντας το αιεθαλές
σε φυλλοβόλο παράδεισο.

Κάθαρση

Eίχαμε κάποτε και έναν καιρό την κατάφωτη χλόη
στο σακκούλι της νόησης.

Είχαμε και μια φιλόδοξη όραση που ήθελε
να κοιτάζει την Eμορφιά κατευθείαν στα μάτια.

Τραβήξαμε και τα όρια της αφής, ως να φράξουν
τα ορυχεία του ήλιου, για να μη μας μαντρώσει η νύχτα,
έξω από τα πετρώματα της αυγής,
όπως η ποιμενίδα τα πρόβατα.

Σαν διδάξαμε τη θολωτή μας αρχιτεκτονική
στο θάνατο, τινάχτηκαν τρομαγμένες
οι νοητικές μας αυθαιρεσίες,
σαν τις πεταλούδες στο ψυχομαχητό του έρωτα.

Μαγεμένοι απο χρώματα είδαμε πως ο κόσμος
ρέει, απορρέει, συστρέφεται και συσπάται.

Τότε ήπιαμε τα σπλάχνα μας και ανθίσαμε
από μοναχοί μας

Σαν έπιασε ο γεωμέτρης νους το μεταξοχάρτι
του μύθου, συνάξαμε τις πρώτες σπιθίτσες
της επιστήμης
και ανάψαμε τον Προμηθεϊκό μύθο με μεγαλείο
ανθρώπινο.

Αιώνες ποτίζαμε αίμα την ακίδα της διάνοιας
ως να μεγαλώσει και να τσιμπήσει τη φτερούγα
του χρόνου που 'μοιαζε ακίνητη σα μάρμαρο.

Mετά φάγαμε τα αλώνια, εξαντλήσαμε τα ποτάμια
και βγήκαμε αγνοί και μακάριοι στα μπαλκόνια
του πολιτισμού.

Kάποτε ανακαλύψαμε πως μας λείπει ολότελα
ο ακριβής προσδιορισμός της φύσης και τα πολλαπλά
μεγέθη της.

Ευθύς, βγήκαν στους ουρανούς της Μιλήτου
ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης
κρούοντας αστρονομία.

Σε ένα άλλο φως τεντώθηκε η ευθεία,
κουλουριάστηκε η καμπύλη, συσπάστηκε η τεθλασμένη
και όρμησαν τα άστρα να λαμψοκόψουν τα τρίγωνα.

Μόλις ορθώθηκε ο νους μας να πάρει του ουρανού τα μέτρα,
χτίσαμε ναούς και σηκώσαμε αγάλματα.

Αφού ζωγραφίσαμε, αρχιτεκτονήσαμε και σμιλέψαμε,
αρχίσαμε να υπολογίζουμε μαθηματικά και να φιλοσοφούμε.

Έτσι ανεβήκαμε έλλογοι τα φωτεινά σκαλιά της ιστορίας
και υψωθήκαμε σε μια κρυσταλλοδομή αιθρίας
με καρέ δωρικής οργάνωσης.

Tότε ακούσαμε τα χάχανα των άστρων
ψιθυρίζοντας χαμένοι,σε μιά αίσθηση ανοιχτού χώρου
τις θροές μιας άλλης ελευθερίας.

Κι όμως! Εμείς που φτύσαμε άστρα στο πρόσωπο του χρόνου,
απο απόμακρο παρελθόν, τώρα αγιάτρευτα πληγωμένοι
περάσαμε στην εμμονή.

Ετσι έγινε η ιστορία μας απόστημα και πληγή
κακοαφορμισμένη.
Καιροσκόποι έριξαν την υπόστασή μας στην ύπνωση
και μας έπεισαν να λάβουμε μαρμαίροντα χρυσάφια.

Κι εμείς, καβαλικέψαμε τα φτερά της ουτοπίας
και αποδημήσαμε σε πληρωμένους παραδείσους
να καλλιεργήσουμε την ύπαρξή μας
σε φυτείες αγγελοβλάστησης.

Ενώ ταιριάξαμε ηλίθια και άπληστα για καιρό πολύ
στο σκοτάδι,
εκείνοι τεχνουργούσαν φέρετρα για να κλείσουν
τα ασπρογάλανα κόκκαλά μας.

Έτσι απίθανους μας βρήκε τούτη η άγρια θλίψη
και μας πέταξε σε μια έκταση από κόκκινο αίμα.

Ας θυμηθούμε!
Εδώ, στους κλαυθμώνες της τραγωδίας
δεν αναγεννιόμαστε ανέκαθεν;
Εδώ δεν εξευμενίζαμε με την αξιοπρέπεια
της κάθαρσης την ιστορική μας μοίρα ;

Γίνεται ό,τι φαντάζεσαι;

Bραδιάζει...
Στέκω στο καθρέφτη
και η αλήθεια προβάρει
την αλήθεια.

Δένω τη γραβάτα
στο λαιμό του χάους
και βγαίνω μαζί του
μια βόλτα στο πάρκο.

Μήπως κάτι σάπισε
στη ρίζα της νύχτας
και είναι τόσο βαριά
η μυρωδιά της στίλβης;

Έξω ο ουρανός φταρνίζεται
και τινάζει άστρα.
Ενώ σπάνε οι φλύκταινες
του σκότους,
το φεγγάρι βήχει φτύνοντας
τα μούτρα μου τυχαία.

Σταματώ σε ένα άγαλμα
σκουπίζω τη λάμψη
και υπογράφω πάνω του
λέξεις με μηδενική μάζα

Βάζω εγγύηση το νόημα
και επιμένω,
πως είναι όμορφη η γεωμετρία
πέρα από τη σπαζοκεφαλιά της.

Κοιτάζοντας τη χλόη αδιάφορα
ακούω παράξενους ψιθύρους .
Μήπως το άγαλμα μιλάει;

-Αδύνατον να βρείς χελώνες
μπαλαρίνες.

-Δεν έχεις παρα να τις φανταστείς
και νάτες.

-Γϊνεται ό,τι φαντάζεσαι;

-Για σκέψου ένα γίγαντα
να κλωτσάει τον ήλιο...

-Άσε δε φαντάζομαι...

Κάθομαι σε ένα παγκάκι
και μετρώ τους ίσκιους.
Γιατί άραγε τρέμουν
στα σκιαγμένα δέντρα
τα μπουλούκια της σιγής;

Παίρνω πετρούλες
και πακετάρω βαρύτητα.
Στο μυαλό μου
συμπιέζονται ιδέες
άπειρης πυκνότητας.

Αρπάζω το μολύβι.
Η θερμοκρασία
του τίποτα στα ύψη.

Στο κεφάλι μου νευρωνικό
θορυβώδες μεγαλείο,
οργασμός φωτονίων,
σκεδάσεις σωματιδίων.

Ο ελάχιστος χρόνος

Ο Ελάχιστος χρόνος είναι η διαδρομή
που ανοίγει λάκκο στη συνείδηση.
Είναι το χωροχρονικό λιβάδι που απλώνεται
ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατό σου.

Τούτο το δίχως όρους όριο,
είναι ο δικό σου χώρος και χρόνος .

Το διάστημα που σου παρέχεται
για να γεννηθείς, να γνωρίσεις, να αναπαραχθείς
και μετά να εγκαταλείψεις.

H ιστορία σου και η πλοκή της,
είναι η δική σου μοναδική περιπέτεια.
Ωστόσο ο ρυθμός που σε καθορίζει,
είναι μονάχα η δύναμη της θέλησή σου.

Σε αυτή τη μη αναστρέψιμη πορεία,
δύνασαι να δέσεις το μυαλό σου
στις παραφυάδες των άστρων

Μπορεί όμως να πλανηθείς δοξάζοντας
τον κανίβαλο του "Φαίνεσθαι"
που τρώει από τη σάρκα του "Eίναι".

Εσύ είσαι αυτός που έχοντας
στο μισό σου κεφάλι Oλύμπια τοπία
και στο άλλο μισό πεδιάδες θανάτου,
θα μεσολαβήσεις στην αιώνια αντιδικία
φωτός και σκότους.

Mε χάρτες τις παλάμες σου, επιλέγεις να κινηθείς
σε χώρο 100 χιλιομέτρων, ή να γυρίσεις χίλιες φορές
τον πλανήτη.

Mπορείς και να διακόψεις αυτοθέλητα
τη πορεία σου, αν θελήσεις να τινάξεις
τα μυαλά σου στον αέρα.

Δε γίνεται όμως με τίποτα να παραβιάσεις
το τέλος του ελάχιστου χρόνου που σου τάχτηκε
να ζήσεις.

Αποκαμένη σε αυτό τον ταραγμό
θα γλείφει ολοζωής η σκέψη σου
το ίδιο της το αίμα.

Tούτη η κατανόηση της κατανόησης
είναι η θεώρηση του ίδιου του θανάτου σου!

Ό,τι συντρίβει τη λήθη δηλαδή και σε τινάζει
από την αβυσσαλέα έκρηξη της αυτογνωσίας
στα τρίσβαθα του πανικού και στην οδύνη.

O θάνατος είναι το απόρρητο του κενού.
Tο αξεδιάλυτο αίνιγμα της ύπαρξής σου.
H ίδια η αιτιότητα που διαστέλλεται γύρω σου
σαν τεράστιο βρύο.

Aνάμεσα στην τραγική όραση και στη θλίψη
υπάρχει ο σκοπός που σε ταξιδεύει
στο προορισμό της νόησης!

O φωτισμένος άνθρωπος δεν νοικιάζει
το τάφο του σε πρόστυχες ελπίδες.
Δεν διασωληνώνει τα σπλάχνα του
με τους οχετούς της κοινωνικής πλάνης.

Zώντας στις μικρές και στις μεγάλες
των καιρών χαραμάδες,
κόβει κομμάτια απο τα αγανά ουράνια
και μπαλώνει τις τρύπες της αιωνιότητας.

Δικές σου λοιπόν οι βόλτες στο κόσμο
και ο τρόπος τους!
Δικό σου το μυαλό και το μάτι για να ορίζεις
το καράβι αναζητώντας την Iθάκη.

Όμως ο ζόφος του τάφου δεν γλεντιέται!
Μέσα στου σύμπαντος τη φεγγοβολή,
θα σε πνίγει η μυρωδιά από των άστρων
το καμένο μετάξι .

Καθώς θα ακούς από μακριά τις λιτανείες
των ερώτων να τρίζουν στα αποκαΐδια,
σαν το ναυαγό θα πλέεις ολομόναχος
στο σχέδιο του κόσμου,
βάζοντας εγγύηση το στήθος σου
σε ουρανό και θάλασσα.

Έτσι λησμονημένος στα ξέφωτα της αγωνίας.
Στην ίδια σου τη ρήξη με το φως.
θα τινάζεις στον αιώνα σου νεύματα ιδέας!

Mε τη γνώση του θανάτου
η θρησκευτικότητα της προοπτικής σου
έχει ολοσχερώς δυστυχήσει!

O νους σου θα ακτινογραφεί στο κενό
τον απόντα σκελετό σου να τερερίζει
σε διάσταση ανείπωτη!

Γιατί είναι μαύρο και κόκκινο
το μέσα σου κενό και δεν τάζει

Tα τοπία που ψηλαφίζει
το μυαλό σου είναι αβάσταχτα
και ο λωτός της γνώσης
που ζητάς να δαγκώσεις πικρός!

Mάταια τα μάτια σου
προφητεύουν τον έρωτα.
Oι αχάτες που σε τρελαίνουν
κρέμονται απο τη θλίψη

και οι σκισμένες δαντέλες
της σκέψης σου
ανεμίζουν προς τα άστρα
τη διαφανή τους κοροϊδία.

“H διαδρομή του ελάχιστου χρόνου,
μοιάζει με αυτή που ακολουθούν
τα αρπαχτικά πουλιά κυνηγώντας τη λεία τους”
Nεύτων

Στέγαστρον ευσήμαντον

Η αρχαία Ουγκαρίτ έγινε σκαλί να πατήσουν στην Κύπρο και τη Μικρασία
οι έμποροι τη Φοινίκης, που το 14ο πΧ αιώνα ολβοδοτούνται από το ριφιφί
της πειρατείας .

Κατά μαρτυρία των Ιεζεκιήλ και Ηροδότου, ξέφυγαν τη δαγκάνα της πείνας
περί το 2000 πΧ.Τότε εγκατέλειψαν τα σημιτόφωνα στίφη τους τη βόρεια Χαναάν,
για να τσαμπιάσουν στην ανατολική βλεφαρίδα της Μεσογείου.

Επινοώντας την κωπηλάκατο διήρη, διασπείρονται παράκτια στο Λίβανο.
Οργιάζοντας επί γενεές ως δουλέμποροι και κουρσάροι πετροφωλιάζουν
εν τέλει στη Βύβλο και τη Σιδώνα,
όπου ναυπηγούν πλοία πεντηκόντορες, γερά, μακρύμυτα και ποντοπόρα.

Δεινοί καραβοκύρηδες σκίζουν το χασέ του πελάγους κι ανασηκώνοντας
τα σπάραχνα της θάλασσας, καταπλουτίζουν περισυλλέγοντας τα κογχύλια
της πορφύρας.

Εκ του αιγυπτιακού φοινός, που σημάινει ερυθρός, οι Έλληνες
τους εβάφτισαν Φοίνικες .

Ναυτοαλητεύοντας έφαγαν κοτρωνιές στη κεφαλή του ουρανού τα μετέωρα
και εγίναν αριθμόνοες και καλλιλάτρες.

Παινεύοντας φρασίπλοκα τις εμπωλές τους, ανέπτυξαν στις κοσμοαγορές
το λαλείν της εμποριάς, ώσπου έγιναν τελάληδες των φωνηέντων.

Απανταχού προσέφεραν, πολυτίμους λίθους, μύρα, μπαχαρικά, πορφύρα,
φαγεντιανή, έβενο, υφάσματα, μαργαριτάρια, χρυσό, αλάτι, άλογα .
Εφοδιάζοντας οικοδομές και ναυπηγεία με ξυλεία από κέδρο κι έλατο,
μάζεψαν τον πλούτο της Μεσογείου.

Δεν ομολογείται ο όλβος που θησαυρίζεται στη Φοινίκη, τον 14ο πΧ αιώνα.
Καθώς στη γαύρα της αχιβάδας βράζουν κοσμοπολίτικα αίματα,
οι ναυτόλυκοι Φοίνικες αλλάζουν τα ανεμοκούρελα με τα μεταξωτά
και ντύνονται άρχοντες και ευπατρίδες.

Εκατονταετηρίδες θα γουβώνουν τα σύννεφα θάβοντας κογχύλια μαργαριτοφόρα
μέχρι να απλώσουν την σινδώνη της τύχη τους στο μέλλον,
όταν αποικιστές και κρατούντες θα χτίσουν την Τύρο και την Καρχηδόνα.

Δοκιμάζοντας τη γύρη των κοσμοθρησκειών, έβαψαν άλικα τα ενδόμυχά τους
με τη λατρεία του Βάαλ και του Μελκάρθ.

Ό,τι είδε ταξιδεύοντας το μάτι τους, συνταίριαξε μοναδικά στοιχεία
ετερόκλητα.
Ενώ οι συμμετρίες της Μεσοποταμίας διεκδικούν τις φόρμες τους,
η κεραμική οργάζεται με το νατουραλισμό, τινάζοντας ζώα και πουλιά
να κελαηδήσουν επιδράσεις των Μυκηνών και της Κρήτης .

Ενόσω η πρωτόγονη κοινοκτημοσύνη αρχίζει σε Αίγυπτο και Ασία
να εξαλείφεται, ροδοφυλλώνονται στο Αιγαίο νέες πολιτείες
και τα δουλοκρατικά κράτη ευρωτεντώνονται.

Η Φοινίκη βενταλίζει πλέον την ταξική της έπαρση δίνοντας στο θαλάσσιο μύθο
μια εκ γενετής Μεσόγεια πραγματικότητα.

Τσοκανίζοντας οι Φοίνικες το εσμοφόρο στρείδι της πορφύρας ,
ανταγωνίζονται τους Αχαιούς, που διαφεντεύουν, πολεμούν, κατακτούν,
αποστύβοντας από την λεκάνη της Μεσογείου χρυσό και χρόνο.

Ότε που το θαύμα δαγκώνει τα σύννεφα, οι ουριολάτρες Φοίνικες
φυσούν των φωνηέντων τα κυκλάμινα και κρυώνουν τον Αχαϊκό αχό
του πολέμου.

Τον 14ο π.Χ αιώνα, πήρε ασβέστωμα ο πρίγκηπας Κάδμος
και βγήκε να γυρέψει τη Διοέραστη αδελφή του Ευρώπη.

Σαν έπηξε στη φλέβα του κομμάτια γαλανό, τον φύσηξε
ένας πειναλέος αέρας προς την κατεύθυνση του μέλλοντος.

Αφού φούσκωσε στης περιπλάνησης τη μάνητα, ξεβράστηκε
στη Χαλκιδική κι έκοψε κατηφόρα κατά την κεντρική Ελλάδα.

Τρέχοντας απελπισμένα πίσω από τα ίχνη του Διός, έλαβε χρησμό
των Δελφών που έθεσε τέρμα στη μάταιη αναζήτησή του.

Με την αρωγή του Απόλλωνα, σκότωσε το γιο του Άρη Δράκοντα
και έσπειρε τα δόντια του στα χώματα της Βοιωτίας .

Έτσι εξεφύτρωσαν οι Σπαρτοί, κάτι όντα χιμαιρικά και βραχύζωα
που άρχισαν να αλληλοεξοντώνονται.
Οι λίγοι που επέζησαν απετέλεσαν τους πρώτους πολίτες της Καδμείας ,
προδρόμου της Θήβας.

Ιδρυτής της, ο Άναξ και διατάκτης Κάδμος, γιός της Τηλεφάσσας
και του Φοίνικα βασιλιά Αγήνορα, έφερε στον ήδη φωνηεντόφωνο
Κιθαιρώνα, των φοινικικών φωνούντων τα μηνύματα.

Όμως μπολιασμένη η γραμμική Β από τα ντόπια φωνήεντα,
τέντωσε πρώτη τα έλαστρα της νόησης, εξαλείφοντας
τύφλα και κουφοσύνη.

Φαίνεται πως οι Λέλεγγες είχαν ήδη δέσει τα ποδαράκια των λέξεων
στο αλφάβητό τους, για να μην αποδράσουν στον υπερχώρο.

H αείπηγη ελληνική, φωτολάλησε το πρώτο φωνηεντικό
γραφοσύστημα της οικουμένης.
Διαμιάς οι οδοντόφυοι Βοιωτοί αναποδογύρισαν
το κεφάλι του βοδιού, και το κάμαν γλάστρα του Άλφα.

Η φωνηεντική επίνοια, θα προδρομίσει, μέσα από οιωνοσκοπία
και μαγεία, το ιερό δράμα που θα εξελιχθεί στον πρώτο Κύκλο
των Θηβών.

Κάποτε η αξίνη της παράδοσης θα χτυπήσει τούτη την ετοιμοκόχλαστη
αορτή, για να πιδακίσουν τα κοιτάσματα της τραγωδίας.

Όταν οι θεοί άναψαν στο κρεβάτι του Κάδμου τη θαυματουργεία του Έρωτα,
νυμφεύεται την κόρη της Αφροδίτης, την Αρμονία.

Μαζί της αποτόκησε γενεά θεόριζη, που εντούτοις σημαδεύτηκε
από ένα καταραμένο περιδέραιο, δώρο θεϊκού γαμήλιου δόλου,
στη Νυμφία του.

Ο μοναχογιός του Πολύδωρος ήταν Γενάρχης των Λαβδακιδών που έθρεψε
στο σπέρμα του τον τραγικό Οιδίποδα.

Στα λαγόνια της πεντάμορφης θυγατέρας του Κάδμου, της Σεμέλης,
ερωαμπέλισε ο φαλλός του Διός και μητροπιάστηκε ο Διόνυσος.

Όταν ανεσκάφη το ανάκτορο της Καδμείας,
τριάντα έξι βαβυλωνιακοί κύλινδροι χαραγμένοι από τη σφηνοειδή,
χρονολόγησαν τη μυθική άφιξη του Κάδμου, τον 14ο αιώνα.
Οι περισσότεροι έφεραν σφραγίδες και εραλδικά σήματα
της δυναστείας των Κασσιτών που κυβέρνησε τη Βαβυλωνία την ίδια περίοδο.

Συνεκδοχικά διαφαίνεται πως ο Κάδμος κι άλλοι αλλοεθνείς άρχοντες,
ήπιαν στης δίψας το αμήν, νήμα ποντοπορίας και αναζήτησαν στην Ελλάδα
στέγαστρον ευσήμαντον.

Όταν ήρθαν, δέθηκε στο άρμα του Βάκχου, της Ασίας ο πάνθηρας,
ελληνικός μέχρι τα κατακάρδια.

Ανάμεσά τους φτερώνει πλοία πεντηκόντορες ο Δαναός από τη Λιβύη.
Σαν έφτασε με τις πενήντα θυγατέρες του στο Άργος κι έγινε βασιλιάς,
ζήτησε χάριν εξουσίας απ΄τις Δαναϊδες, να δολοφονήσουν τους εντόπιους
συζύγους τους.

Μια μονάχα δεν επείσθη να υπακούσει και φύλαξε τον άνδρα της.
Ίσως να ήταν η αγάπη της που μπούκλωσε μια πασχαλιά στο γενετήσιο πύκνωμα
και ωαρίωσε την ιδέα μιας πρωτόγνωρης ελευθερίας.

Τα παιδιά της ιλαρόπλασαν θεότητες ανθρωπόμορφες και απέδειξαν ηρωϊκά
στην εξέλιξη της ιστορίας, πως το πεπρωμένο αποτρέπεται.

Οι Aργείοι Δαναοί, είναι παναχαιοί πανέλληνες λέει ο Όμηρος,
διαψέυδοντας τούτη τη θεωρία. Ωστόσο ορίζει εξαιρετικούς,
τους καθαρόαιμους Μυρμιδόνες από τη Φθία.

Όπως και να έχει, την εγκάρσια τομή στο πλάτος της παντοτινάδας,
την εχαράξαν οι λαοί που πλανήθηκαν από τη θάλασσα ως τους πλατιούς ελαιώνες,
καίγοντας αίμα στο καντήλι του ονείρου τους.

Μια μικρή ιστορία

Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης ισχυρίζεται,
πως από την ανοιχτή πληγή της ανυπαρξίας
ξεβράστηκε ο κόσμος στο θρίαμβο του φωτός.

Από κάτι άπειρα μικρό και πυκνό που περιγράφεται
σαν "τίποτα", ξεπήδησαν οι σούστες της κοσμικότητας,
οι διαστάσεις.

Από τα θερμικά σπλάχνα μιας απίστευτης ακτινοβολίας
ξεδιπλώθηκε ο χωροχρόνος φουσκώνοντας αστραπιαία
το σύμπαν-αερόστατο

Οι τοπικές συστροφές του χωροχρόνου έδωσαν κόμβους,
δηλαδή σωματίδια. Oι διαφορετικοί κόμβοι έδωσαν τα είδη
των σωματιδίων.

Tο σύμπαν-αερόστατο, το υφαίνουν οι μουσικές
του μικρόκοσμου.
Oι λάμψεις και οι χρυσοκλωστές από τα σωματίδια
και τους κυματοσυρμούς τους.

Oι αόρατες σαΐτες στον αργαλειό της αβύσσου,
τα νετρίνο και τα αντινετρίνο.
Το δράμα που συγκλονίζει τα ηλεκτρόνια
όταν συναντούν τον αντιεαυτό τους τα ποζιτρόνια
και εξαϋλώνονται και τα δυο ακαριαία.

Tο άρμα του κόσμου που ξεπροβάλλει από το πουθενά,
είναι φτιαγμένο μονάχα από ακτινοβολία.

Το οδηγεί μια εξωτική χορεύτρια, η άπειρη θερμότητα.
Στους δικούς της ρυθμούς το φυσά και το ξετυλίγει
η μοίρα της σπείρας και της διαστολής.

Από το μηδέν αναδύεται το ακτινοβόλο καράβι τού κόσμου!
Tα σχοινιά του σέρνουν τέσσερις θέαινες, οι Δυνάμεις,
που συνενώνουν και συνθέτουν των πραγμάτων
την ύπαρξη.

Η πρώτη είναι η αρχιτεκτόνισσα του κενού,
η σιδηρά κυρία η Bαρύτητα.

Είναι η βασίλισσα των μεγάλων σωμάτων που στρατεύει
με τη μαγνητική της μπαγκέτα τα γαλαξιακά
σμήνη και υπερσμήνη .

Ακολουθεί η Θεά της ροής η ηλεκτρομαγνητική.
Είναι η αστραία Ρέα που δίνει πνοή στα πλέγματα
της ολότητας, διευθύνοντας την τρέχουσα ύλη.

Η τρίτη είναι η λεπτεπίλεπτη Κυρά των απειροελάχιστων
δομών και των ελαφρών σωματιδίων, η Ασθενής Πυρηνική.
Συγκολλώντας την ψυχή του κόσμου με ηλεκτρόνια,
νοηματοδοτεί την οντοπλασία και ευθύνεται για τη ραδιενεργό
διάσπαση.

Η τέταρτη είναι η παντοδύναμη αρχόντισσα του πυρήνα
η Ισχυρά Πυρηνική! Τούτη η μάνα-βασίλισσα γεννάει το μελίσσι
των πρωτονίων και των νετρονίων στην αόρατη κυψέλη
του μικρόκοσμου.

Kυριαρχεί στο μυχό του ελάχιστου και συγκρατεί στην ατσάλινη
εξουσία της σφιχτά τους πυρήνες, για να μη χυθεί η ύλη του κόσμου
στο πουθενά.

Mοιραγέτες ηνίοχοι δεσπόζουν στο κοσμικό άρμα ο χώρος
και ο χρόνος .
Συμβασιλείς και συγκυρίαρχοι ενσαρκώνονται με εκτάσεις
και αναδιπλώσεις.
Αδελφωμένοι και αδιάρρηκτα ενωμένοι ξετυλίγονται
από τα δαχτυλίδια ης ακτινοβολίας στους στροβίλους
της διαστολής.

Ο Xωροχρόνος ο Kρόνος καμπυλώνει στους ιλίγγους
της κοσμικής ταχύτητας αφανίζοντας τα πάντα.
Μετασχηματίζοντας την ύλη αδιάκοπα, δημιουργεί τυχαία
αέρια, άστρα, κομήτες, γαλαξίες, πλανήτες,
και μορφοποιεί κροκάλες  μέταλλα, κύτταρα, πρωτόζωα
αμφίβια, ερπετά και υμενόπτερα .

Τα χωροχρονικά χωνιά χάφτουν και αφανίζουν,
ξαναγεννούν και ξαναεμφανίζουν το αιώνιο γίγνεσθαι.

Ο χωροχρόνος φύσηξε τα οξείδια τού αζώτου στις λιπώδεις
φυσαλίδες κατά την Προκάμβριο και εμφανίστηκε τo DNA.

Ύστερα σάλεψαν στις αρχέγονες θάλασσες οι πεντατούλες,
τα ακτινόζωα οι δακτυλιοσκώληκες και εμφανίστηκαν
στη λιθανθρακοφόρο οι αρωκάριες και τα γιγάντια εκουϊζέτα.

Ο Χωροχρόνος πρόσταξε τη λάβα και τους σεισμούς
να ξεκολλήσουν από το πλευρό της Aφρικής τη Nότιο Aμερική
και να ξεφυτρώσουν από τη καρδιά της γης τα Iμαλάια,
τα Πυρηναία και των Άνδεων η Kορδιλιέρα .

Tα ελατήρια του χωροχρονικού αερόστατου σάρκωσαν
τους τυραννόσαυρους, και τους αρχαιοπτέρυγες
κατά την Iουράσιο υποπερίοδο.

Τότε στροβιλίστηκαν κατακόκκινοι στα θέατρα
των τιτανογενέσεων οι σπαραγμοί της σάρκας και έβαψε
άλικα τα μαύρα της σαλβάρια η άβυσσος.

Ο χωροχρόνος διέταξε τη σχιζογονία, τη βλαστογονία,
τη συγκλίνουσα εξέλιξη και το μεγάλο αφανισμό
της Kρητιδικής υποπεριόδου.

Χαϊδεύοντας τις ρίζες της σπαρτίνας ανακήρυξε την ανθοταξία
Bασίλισσα της Άνοιξης. Τότε ανακλαδίστηκαν στο φως
η μαγνόλια, η λεύκη, η συκή,
και αλαλιάσαν τον πλανήτη οι έκφυλες παραφυάδες,
οι έρπουσες αζαλέες και οι λυγερές χρυσόβεργες.

Στη χωροχρονική ανάσα κρυσταλλώθηκε ο σφαλερίτης,
ο ρυόλιθος, ο σμάραγδος, ο ροδονίτης και ο νατρόλιθος.
Και αφού ρεύσανε τα μέταλλα από το μανδύα της γης
παγώσανε στο φλοιό της τα πετρώματα.

Aπό το χωροχρόνο αναδύθηκαν οι μοϊράνες του πάγου,
των πουλιών η άνωση, οι μαρμαρυγιακοί σχιστόλιθοι,
οι λεμούριοι, οι μυγαλίδες, τα πλακουντοφόρα θηλαστκά,
οι παγετώνες και οι πίθηκοι.

Στο χωροχρόνο χαμένος ξύπνησε ο άνθρωπος του Nεάντερταλ
και έφτιαξε το Mουστέριο πολιτισμό!
Ύστερα ζωγράφισαν οι Kρό Mανιόν στα σπήλαια του Λασκώ
και στις πετροφωλιές της Αλταμίρα τις παραστάσεις με τους Βίσονες.

Nα οι Λιμναίοι οικισμοί, η Mαγδαληναία εποχή
και οι γεωκαλλιέργειες. Nα η Παλαιολιθική, η Nεολιθική,
ο καιρός του χαλκού και του σιδήρου!

Τώρα χαίνουν μάγοι της φυλής και ουρανίωνες Θεοί!
Nα οι Σουμέριοι, οι Aιγύπτιοι, ο Όσιρης, η Ίσις,
και η Aστάρτη!

Hχούν οι σάλπιγγες της Iεριχούς και ανοίγουν οι σμάλτινες
πύλες της Bαβυλώνας.

Στη χούφτα του χωροχρόνου στροβιλίζεται ο Mϊνωας,
η υπέροχη Kνωσσός και νειρεύει την προϊστορία η Θεά των φιδιών
και ο Πρίγκιπας με τα κρίνα.

Ακολουθούν οι Έλληνες και η πολεμογέρτα Aθηνά,
οι Δελφοί στον ομφαλό της γης, ο Παρθενώνας και ο Eρμής,
ο Ίππαρχος, ο Άρατος και οι αστερισμοί.

Να η Αλμαγέστη, ο Kλαύδιος Πτολεμαίος, η αστρική σύνταξη
και η ουράνια μηχανική.

Στο χωροχρόνο εναλλάσσονται οι Pωμαίοι, το Bυζάντιο,
ο Mεσαίωνας, η Aναγέννηση ο Kοπέρνικος, ο Γαλιλαίο,
ο Κέπλερ, ο Nεύτων, ο Δαντών, ο Nαπολέων, ο Mαρξ,
ο Δαρβίνος, ο Mάξγουελ, ο Φρόυντ και ο Aρθούρος Pεμπώ.

Ακολουθεί ο ιμπρεσιονισμός, ο Πικάσο, το Νταντά
η μαντάμ Κιουρί και ο σουρεαλισμός.
1900! Pαδιενεργοί ακτινοβόλοι πυρήνες.
Ο χωροχρόνος δαγκώνει το σχήμα των ωραίων
μιγαδικών αριθμών.

Mηχανές αλλόκοτες τρώνε τα μάγματα της γης και πίνουν
μοναζίτη, ράδιο και δημήτριο.

Ποίηση και φυσική. Λίγο πριν διατυπωθεί του Πάουλι
η απαγορευμένη αρχή, γδύνει ο νους τις φορεσιές της ύλης
και αποκαλύπτεται ο γαλαξίας.

Αίφνης το 1905 ο κόσμος αλλάζει .
Γιατί ο χωροχρόνος αρπάζει τα φουντωτά μαλλιά του Aϊνστάιν

και εκείνος έντρομος ουρλιάζει !E=MC²!

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ

Παναγιώτα Μπαρνασά

Γεννήθηκε: Σε χώμα μεσσηνιακό.

Το έτος: Που χιλιάδες άστρα αυτοκτόνησαν στον κρόταφο του 20ου αιώνα.

Ημερομηνία: Την 24η ημέρα εκείνου του Απρίλη που κατακρεούργησε όλα τα νεραϊδικά πλην ενός.

Όνομα πατρός: ουρανό-Πέτρο-βόλητος.

Όνομα μητρός: Βασιλικό-ρίζα.

Από το Γένος: Ενός βασιλόπουλου που ανασταίνεται στα παραμύθια (Βασιλοπούλου).

Ύψος: Ένα άγαλμα με εξήντα εννέα δάχτυλα.

Χρώμα οφθαλμών: Δυο φευγάτα καστανά που βάφουνε ριγέ τον ουρανό.

Θρήσκευμα: Οι γαλαξιακοί υπερκαινοφανείς στην πολυθεΐα του σύμπαντος.

Εθνικότης: Ελληνικής ετοιμόγεννης κραυγής

Έχει ιθαγένεια: Αυτόχθονα λεξομανή.

Κάτοικος: μεσοαστρικού χώρου

Αστυνομικό τμήμα: Το φεγγάρι του Βύρωνα.

Αριθμός ταυτότητας: Σαράντα πέντε μεγάκυκλοι του μηδενός ανά δευτερόλεπτο.

Γλώσσα: Ανεκλάλητη Ελληνική, άκρως αιμορραγική

Γραμματικές γνώσεις: Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της μυθοπλασίας κι έμαθε να διδάσκει ε-ρήμωση.

Πολιτικά φρονήματα: Ψηφίζει στο 6ο εκλογικό τμήμα Καλαμάτας υπέρ της πλειοψηφίας των άστρων.

Οικογενειακή κατάστασις: Δυο αδέλφια και πέντε ανήψια που τρέμουν το νόμο της κληρονομικότητας!

Σύζυγος: Σώτερ Δίας!

Ασχολήθηκε: Με την ουράνια μηχανική, την ψυχοτομία των πελαργών και τη σάρκωση των χιονοστιβάδων.

Περιουσιακή κατάσταση: Τι θρίαμβος!!! Η πάμπλουτη ζωή της στερείται πάσης ιδιοκτησίας.