Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Γίνεται ό,τι φαντάζεσαι;


Bραδιάζει...
Στέκω στο καθρέφτη
και η αλήθεια προβάρει
την αλήθεια.

Δένω τη γραβάτα
στο λαιμό του χάους
και βγαίνω μαζί του
μια βόλτα στο πάρκο.

Μήπως κάτι σάπισε
στη ρίζα της νύχτας
και είναι τόσο βαριά
η μυρωδιά της στίλβης;

Έξω ο ουρανός φταρνίζεται
και τινάζει άστρα.
Ενώ σπάνε οι φλύκταινες
του σκότους,
το φεγγάρι βήχει φτύνοντας
τα μούτρα μου τυχαία.

Σταματώ σε ένα άγαλμα
σκουπίζω τη λάμψη
και υπογράφω πάνω του
λέξεις με μηδενική μάζα

Βάζω εγγύηση το νόημα
και επιμένω,
πως είναι όμορφη η γεωμετρία
πέρα από τη σπαζοκεφαλιά της.

Κοιτάζοντας τη χλόη αδιάφορα
ακούω παράξενους ψιθύρους .
Μήπως το άγαλμα μιλάει;

-Αδύνατον να βρείς χελώνες
μπαλαρίνες.

-Δεν έχεις παρα να τις φανταστείς
και νάτες.

-Γϊνεται ό,τι φαντάζεσαι;

-Για σκέψου ένα γίγαντα
να κλωτσάει τον ήλιο...

-Άσε δε φαντάζομαι...

Κάθομαι σε ένα παγκάκι
και μετρώ τους ίσκιους.
Γιατί άραγε τρέμουν
στα σκιαγμένα δέντρα
τα μπουλούκια της σιγής;

Παίρνω πετρούλες
και πακετάρω βαρύτητα.
Στο μυαλό μου
συμπιέζονται ιδέες
άπειρης πυκνότητας.

Αρπάζω το μολύβι.
Η θερμοκρασία
του τίποτα στα ύψη.

Στο κεφάλι μου νευρωνικό
θορυβώδες μεγαλείο,
οργασμός φωτονίων,
σκεδάσεις σωματιδίων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου