Στέγαστρον ευσήμαντον

Η αρχαία Ουγκαρίτ έγινε σκαλί να πατήσουν στην Κύπρο και τη Μικρασία
οι έμποροι τη Φοινίκης, που το 14ο πΧ αιώνα ολβοδοτούνται από το ριφιφί
της πειρατείας .

Κατά μαρτυρία των Ιεζεκιήλ και Ηροδότου, ξέφυγαν τη δαγκάνα της πείνας
περί το 2000 πΧ.Τότε εγκατέλειψαν τα σημιτόφωνα στίφη τους τη βόρεια Χαναάν,
για να τσαμπιάσουν στην ανατολική βλεφαρίδα της Μεσογείου.

Επινοώντας την κωπηλάκατο διήρη, διασπείρονται παράκτια στο Λίβανο.
Οργιάζοντας επί γενεές ως δουλέμποροι και κουρσάροι πετροφωλιάζουν
εν τέλει στη Βύβλο και τη Σιδώνα,
όπου ναυπηγούν πλοία πεντηκόντορες, γερά, μακρύμυτα και ποντοπόρα.

Δεινοί καραβοκύρηδες σκίζουν το χασέ του πελάγους κι ανασηκώνοντας
τα σπάραχνα της θάλασσας, καταπλουτίζουν περισυλλέγοντας τα κογχύλια
της πορφύρας.

Εκ του αιγυπτιακού φοινός, που σημάινει ερυθρός, οι Έλληνες
τους εβάφτισαν Φοίνικες .

Ναυτοαλητεύοντας έφαγαν κοτρωνιές στη κεφαλή του ουρανού τα μετέωρα
και εγίναν αριθμόνοες και καλλιλάτρες.

Παινεύοντας φρασίπλοκα τις εμπωλές τους, ανέπτυξαν στις κοσμοαγορές
το λαλείν της εμποριάς, ώσπου έγιναν τελάληδες των φωνηέντων.

Απανταχού προσέφεραν, πολυτίμους λίθους, μύρα, μπαχαρικά, πορφύρα,
φαγεντιανή, έβενο, υφάσματα, μαργαριτάρια, χρυσό, αλάτι, άλογα .
Εφοδιάζοντας οικοδομές και ναυπηγεία με ξυλεία από κέδρο κι έλατο,
μάζεψαν τον πλούτο της Μεσογείου.

Δεν ομολογείται ο όλβος που θησαυρίζεται στη Φοινίκη, τον 14ο πΧ αιώνα.
Καθώς στη γαύρα της αχιβάδας βράζουν κοσμοπολίτικα αίματα,
οι ναυτόλυκοι Φοίνικες αλλάζουν τα ανεμοκούρελα με τα μεταξωτά
και ντύνονται άρχοντες και ευπατρίδες.

Εκατονταετηρίδες θα γουβώνουν τα σύννεφα θάβοντας κογχύλια μαργαριτοφόρα
μέχρι να απλώσουν την σινδώνη της τύχη τους στο μέλλον,
όταν αποικιστές και κρατούντες θα χτίσουν την Τύρο και την Καρχηδόνα.

Δοκιμάζοντας τη γύρη των κοσμοθρησκειών, έβαψαν άλικα τα ενδόμυχά τους
με τη λατρεία του Βάαλ και του Μελκάρθ.

Ό,τι είδε ταξιδεύοντας το μάτι τους, συνταίριαξε μοναδικά στοιχεία
ετερόκλητα.
Ενώ οι συμμετρίες της Μεσοποταμίας διεκδικούν τις φόρμες τους,
η κεραμική οργάζεται με το νατουραλισμό, τινάζοντας ζώα και πουλιά
να κελαηδήσουν επιδράσεις των Μυκηνών και της Κρήτης .

Ενόσω η πρωτόγονη κοινοκτημοσύνη αρχίζει σε Αίγυπτο και Ασία
να εξαλείφεται, ροδοφυλλώνονται στο Αιγαίο νέες πολιτείες
και τα δουλοκρατικά κράτη ευρωτεντώνονται.

Η Φοινίκη βενταλίζει πλέον την ταξική της έπαρση δίνοντας στο θαλάσσιο μύθο
μια εκ γενετής Μεσόγεια πραγματικότητα.

Τσοκανίζοντας οι Φοίνικες το εσμοφόρο στρείδι της πορφύρας ,
ανταγωνίζονται τους Αχαιούς, που διαφεντεύουν, πολεμούν, κατακτούν,
αποστύβοντας από την λεκάνη της Μεσογείου χρυσό και χρόνο.

Ότε που το θαύμα δαγκώνει τα σύννεφα, οι ουριολάτρες Φοίνικες
φυσούν των φωνηέντων τα κυκλάμινα και κρυώνουν τον Αχαϊκό αχό
του πολέμου.

Τον 14ο π.Χ αιώνα, πήρε ασβέστωμα ο πρίγκηπας Κάδμος
και βγήκε να γυρέψει τη Διοέραστη αδελφή του Ευρώπη.

Σαν έπηξε στη φλέβα του κομμάτια γαλανό, τον φύσηξε
ένας πειναλέος αέρας προς την κατεύθυνση του μέλλοντος.

Αφού φούσκωσε στης περιπλάνησης τη μάνητα, ξεβράστηκε
στη Χαλκιδική κι έκοψε κατηφόρα κατά την κεντρική Ελλάδα.

Τρέχοντας απελπισμένα πίσω από τα ίχνη του Διός, έλαβε χρησμό
των Δελφών που έθεσε τέρμα στη μάταιη αναζήτησή του.

Με την αρωγή του Απόλλωνα, σκότωσε το γιο του Άρη Δράκοντα
και έσπειρε τα δόντια του στα χώματα της Βοιωτίας .

Έτσι εξεφύτρωσαν οι Σπαρτοί, κάτι όντα χιμαιρικά και βραχύζωα
που άρχισαν να αλληλοεξοντώνονται.
Οι λίγοι που επέζησαν απετέλεσαν τους πρώτους πολίτες της Καδμείας ,
προδρόμου της Θήβας.

Ιδρυτής της, ο Άναξ και διατάκτης Κάδμος, γιός της Τηλεφάσσας
και του Φοίνικα βασιλιά Αγήνορα, έφερε στον ήδη φωνηεντόφωνο
Κιθαιρώνα, των φοινικικών φωνούντων τα μηνύματα.

Όμως μπολιασμένη η γραμμική Β από τα ντόπια φωνήεντα,
τέντωσε πρώτη τα έλαστρα της νόησης, εξαλείφοντας
τύφλα και κουφοσύνη.

Φαίνεται πως οι Λέλεγγες είχαν ήδη δέσει τα ποδαράκια των λέξεων
στο αλφάβητό τους, για να μην αποδράσουν στον υπερχώρο.

H αείπηγη ελληνική, φωτολάλησε το πρώτο φωνηεντικό
γραφοσύστημα της οικουμένης.
Διαμιάς οι οδοντόφυοι Βοιωτοί αναποδογύρισαν
το κεφάλι του βοδιού, και το κάμαν γλάστρα του Άλφα.

Η φωνηεντική επίνοια, θα προδρομίσει, μέσα από οιωνοσκοπία
και μαγεία, το ιερό δράμα που θα εξελιχθεί στον πρώτο Κύκλο
των Θηβών.

Κάποτε η αξίνη της παράδοσης θα χτυπήσει τούτη την ετοιμοκόχλαστη
αορτή, για να πιδακίσουν τα κοιτάσματα της τραγωδίας.

Όταν οι θεοί άναψαν στο κρεβάτι του Κάδμου τη θαυματουργεία του Έρωτα,
νυμφεύεται την κόρη της Αφροδίτης, την Αρμονία.

Μαζί της αποτόκησε γενεά θεόριζη, που εντούτοις σημαδεύτηκε
από ένα καταραμένο περιδέραιο, δώρο θεϊκού γαμήλιου δόλου,
στη Νυμφία του.

Ο μοναχογιός του Πολύδωρος ήταν Γενάρχης των Λαβδακιδών που έθρεψε
στο σπέρμα του τον τραγικό Οιδίποδα.

Στα λαγόνια της πεντάμορφης θυγατέρας του Κάδμου, της Σεμέλης,
ερωαμπέλισε ο φαλλός του Διός και μητροπιάστηκε ο Διόνυσος.

Όταν ανεσκάφη το ανάκτορο της Καδμείας,
τριάντα έξι βαβυλωνιακοί κύλινδροι χαραγμένοι από τη σφηνοειδή,
χρονολόγησαν τη μυθική άφιξη του Κάδμου, τον 14ο αιώνα.
Οι περισσότεροι έφεραν σφραγίδες και εραλδικά σήματα
της δυναστείας των Κασσιτών που κυβέρνησε τη Βαβυλωνία την ίδια περίοδο.

Συνεκδοχικά διαφαίνεται πως ο Κάδμος κι άλλοι αλλοεθνείς άρχοντες,
ήπιαν στης δίψας το αμήν, νήμα ποντοπορίας και αναζήτησαν στην Ελλάδα
στέγαστρον ευσήμαντον.

Όταν ήρθαν, δέθηκε στο άρμα του Βάκχου, της Ασίας ο πάνθηρας,
ελληνικός μέχρι τα κατακάρδια.

Ανάμεσά τους φτερώνει πλοία πεντηκόντορες ο Δαναός από τη Λιβύη.
Σαν έφτασε με τις πενήντα θυγατέρες του στο Άργος κι έγινε βασιλιάς,
ζήτησε χάριν εξουσίας απ΄τις Δαναϊδες, να δολοφονήσουν τους εντόπιους
συζύγους τους.

Μια μονάχα δεν επείσθη να υπακούσει και φύλαξε τον άνδρα της.
Ίσως να ήταν η αγάπη της που μπούκλωσε μια πασχαλιά στο γενετήσιο πύκνωμα
και ωαρίωσε την ιδέα μιας πρωτόγνωρης ελευθερίας.

Τα παιδιά της ιλαρόπλασαν θεότητες ανθρωπόμορφες και απέδειξαν ηρωϊκά
στην εξέλιξη της ιστορίας, πως το πεπρωμένο αποτρέπεται.

Οι Aργείοι Δαναοί, είναι παναχαιοί πανέλληνες λέει ο Όμηρος,
διαψέυδοντας τούτη τη θεωρία. Ωστόσο ορίζει εξαιρετικούς,
τους καθαρόαιμους Μυρμιδόνες από τη Φθία.

Όπως και να έχει, την εγκάρσια τομή στο πλάτος της παντοτινάδας,
την εχαράξαν οι λαοί που πλανήθηκαν από τη θάλασσα ως τους πλατιούς ελαιώνες,
καίγοντας αίμα στο καντήλι του ονείρου τους.