Μεσσηνία

Εκεί όπου τσιμπούν οι αστρίτες
τις μαρμαρυγές
για να συρίζουν λάμποντας
φιδίσιοι έρωτες,
κι ο ήλιος σαν αλήτης κίτρινος
ρίχνει στυλίτες κότσυφες
στο καλαμιού το μπόι,
κι όπου μπροστά η Όστρια
και πίσω οι Κοπελιές
κυνηγούν το ξανθό τυλιγάδι
από τα αποχτενίδια της Σελήνης,
βρίσκεται τόπος άχραντος
με κρυσταλλένιες βρύσες.

Εκεί όπου στηρίζονται
οι οροφές του ουρανού
στης λεύκας τα φυλλερά
ακροδάχτυλα
και απ΄ της νεφέλης τα φυρά,
τινάζεται αψύς ο κεραυνός
να ναυπηγήσει τα πλοία
της αιθρίας,
εκεί μαβίζει η γκρέμιση
του νου στις πορφύρες
της δύσης,
για να παίρνει ο θάνατος
του ήλιου το μέγεθος.

Xαίρε αρχαίε δρόμε Eλλήνων
της δυτικής Πελοποννήσου
στη φανερία μιας ιστορίας
μάγισσας
που χιλιοπράσινη σπαράζει
ωμά τα αστέρια.

Xαίρε γη μυθική
που έδεσες τους κάλυκες
του χρόνου να γέρνουν
υπηκόοι των ρόδων
στην πυρίκλοπη μοίρα
του ήλιου σου.

Xαίρε που αυξάνεις την ψυχή μας
στους γαλαζιούς ταράνδους
των ανέμων
να μας σέρνουν από την αυγή
ως τη νύχτα
και από το Mανιάκι ως την Πύλο,
δεμένους σε φωσφορούχα
έλκυθρα.