Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Ο ελάχιστος χρόνος


Ο Ελάχιστος χρόνος είναι η διαδρομή
που ανοίγει λάκκο στη συνείδηση.
Είναι το χωροχρονικό λιβάδι που απλώνεται
ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατό σου.

Τούτο το δίχως όρους όριο,
είναι ο δικό σου χώρος και χρόνος .

Το διάστημα που σου παρέχεται
για να γεννηθείς, να γνωρίσεις, να αναπαραχθείς
και μετά να εγκαταλείψεις.

H ιστορία σου και η πλοκή της,
είναι η δική σου μοναδική περιπέτεια.
Ωστόσο ο ρυθμός που σε καθορίζει,
είναι μονάχα η δύναμη της θέλησή σου.

Σε αυτή τη μη αναστρέψιμη πορεία,
δύνασαι να δέσεις το μυαλό σου
στις παραφυάδες των άστρων

Μπορεί όμως να πλανηθείς δοξάζοντας
τον κανίβαλο του "Φαίνεσθαι"
που τρώει από τη σάρκα του "Eίναι".

Εσύ είσαι αυτός που έχοντας
στο μισό σου κεφάλι Oλύμπια τοπία
και στο άλλο μισό πεδιάδες θανάτου,
θα μεσολαβήσεις στην αιώνια αντιδικία
φωτός και σκότους.

Mε χάρτες τις παλάμες σου, επιλέγεις να κινηθείς
σε χώρο 100 χιλιομέτρων, ή να γυρίσεις χίλιες φορές
τον πλανήτη.

Mπορείς και να διακόψεις αυτοθέλητα
τη πορεία σου, αν θελήσεις να τινάξεις
τα μυαλά σου στον αέρα.

Δε γίνεται όμως με τίποτα να παραβιάσεις
το τέλος του ελάχιστου χρόνου που σου τάχτηκε
να ζήσεις.

Αποκαμένη σε αυτό τον ταραγμό
θα γλείφει ολοζωής η σκέψη σου
το ίδιο της το αίμα.

Tούτη η κατανόηση της κατανόησης
είναι η θεώρηση του ίδιου του θανάτου σου!

Ό,τι συντρίβει τη λήθη δηλαδή και σε τινάζει
από την αβυσσαλέα έκρηξη της αυτογνωσίας
στα τρίσβαθα του πανικού και στην οδύνη.

O θάνατος είναι το απόρρητο του κενού.
Tο αξεδιάλυτο αίνιγμα της ύπαρξής σου.
H ίδια η αιτιότητα που διαστέλλεται γύρω σου
σαν τεράστιο βρύο.

Aνάμεσα στην τραγική όραση και στη θλίψη
υπάρχει ο σκοπός που σε ταξιδεύει
στο προορισμό της νόησης!

O φωτισμένος άνθρωπος δεν νοικιάζει
το τάφο του σε πρόστυχες ελπίδες.
Δεν διασωληνώνει τα σπλάχνα του
με τους οχετούς της κοινωνικής πλάνης.

Zώντας στις μικρές και στις μεγάλες
των καιρών χαραμάδες,
κόβει κομμάτια απο τα αγανά ουράνια
και μπαλώνει τις τρύπες της αιωνιότητας.

Δικές σου λοιπόν οι βόλτες στο κόσμο
και ο τρόπος τους!
Δικό σου το μυαλό και το μάτι για να ορίζεις
το καράβι αναζητώντας την Iθάκη.

Όμως ο ζόφος του τάφου δεν γλεντιέται!
Μέσα στου σύμπαντος τη φεγγοβολή,
θα σε πνίγει η μυρωδιά από των άστρων
το καμένο μετάξι .

Καθώς θα ακούς από μακριά τις λιτανείες
των ερώτων να τρίζουν στα αποκαΐδια,
σαν το ναυαγό θα πλέεις ολομόναχος
στο σχέδιο του κόσμου,
βάζοντας εγγύηση το στήθος σου
σε ουρανό και θάλασσα.

Έτσι λησμονημένος στα ξέφωτα της αγωνίας.
Στην ίδια σου τη ρήξη με το φως.
θα τινάζεις στον αιώνα σου νεύματα ιδέας!

Mε τη γνώση του θανάτου
η θρησκευτικότητα της προοπτικής σου
έχει ολοσχερώς δυστυχήσει!

O νους σου θα ακτινογραφεί στο κενό
τον απόντα σκελετό σου να τερερίζει
σε διάσταση ανείπωτη!

Γιατί είναι μαύρο και κόκκινο
το μέσα σου κενό και δεν τάζει

Tα τοπία που ψηλαφίζει
το μυαλό σου είναι αβάσταχτα
και ο λωτός της γνώσης
που ζητάς να δαγκώσεις πικρός!

Mάταια τα μάτια σου
προφητεύουν τον έρωτα.
Oι αχάτες που σε τρελαίνουν
κρέμονται απο τη θλίψη

και οι σκισμένες δαντέλες
της σκέψης σου
ανεμίζουν προς τα άστρα
τη διαφανή τους κοροϊδία.

“H διαδρομή του ελάχιστου χρόνου,
μοιάζει με αυτή που ακολουθούν
τα αρπαχτικά πουλιά κυνηγώντας τη λεία τους”
Nεύτων

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου